Samen de wereld rond

‘Pas op voor zakkenrollers. Mensen sturen je expres de verkeerde kant op. Oplichters liggen overal op de loer, ze laten je niet met rust. Straathonden zijn hondsdol en zo groot als paarden. Travestieten in de trein betasten je, tot je ze al je geld geeft!’ – slechts een handvol waarschuwingen die men ons in Nepal gaf, voordat we naar India afreizen. Niet gek dus, dat we op onze hoede zijn als we het gloednieuwe vliegveld uitstappen.

De droge hitte slaat ons om de oren als we buiten staan. Gelukkig heeft het hotel een chauffeur gestuurd, die ons in een half uur naar een luxe kamer en een duik in het zwembad brengt. We hebben onszelf getrakteerd op een wat duurder hotel, om te acclimatiseren aan het land waar iedereen ons voor waarschuwde. Voor nu is het vooral de temperatuur waar we aan moeten wennen. Het is 46 graden.

Een witte duikvogel.

Als we uitstappen zwermt een groep tuk-tukchauffeurs om ons heen. Ze willen allemaal dat we bij hen instappen. ‘Where you wanna go, sir?’ ‘Sir, Akshardham? twenty roepies.’ We willen graag lopen en als we ze dat duidelijk maken, wijzen ze ons in de juiste richting – dat ging makkelijk.

De Swaminarayan Akshardham tempel werd in 2005 afgerond en is een eerbetoon aan een goeroe die op 21-jarige leeftijd verlichting vond. De tempel, toegangspoorten, zuilengalerij en terrassen zijn op traditionele wijze gemaakt, dus gebeeldhouwd uit zandsteen. Het interieur van de tempel is volledig uit marmer opgetrokken. Het resultaat is overweldigend. De mate van detail in het beeldhouwwerk en de omvang van de tempel zijn verbluffend.

(foto's maken mocht niet, ook niet stiekem. Bron)

En dan is er nog het educatiecentrum. Met een bootje varen we door een soort Efteling attractie waarin de grootheid van India wordt verheerlijkt. In een andere zaal zien we een film over de goeroe en in een derde zaal wordt zijn leven uitgebeeld met mechanische poppen. Wat een gekke mengeling van Eftelingachtig entertainment en diep geloof.

Als we een dag later met de normale-mensen-bus naar Old Delhi gammelen, lijkt het alsof we in een andere stad terechtkomen. Het is er stoffiger en viezer, de oude gebouwen vaal en vervallen. We lopen langs een lange rij gesloten slagerijen; honderden vliegen stijgen op van het trottoir waar straathonden zij aan zij slapen met loonwerkers. We zijn blij als we onze gids zien.

Met de fiets verkennen we de oudste wijk van Delhi. Al onze zintuigen worden gebombardeerd met prikkels. In de eerste straat worden vanuit slachterijen grote stukken buffelvlees in kleine autootjes geladen. Het bloed stroomt over de straat en vanaf één kar kijken tientallen gevilde buffelkoppen ons aan, de doodangst nog in de ogen. In de straat met de grootste kruidenmarkt van Azië zweeft de peper door de lucht, iedereen moet niezen en hoesten. Op de doorgaande straat van Old Delhi zien we hoe Sikh-gelovigen eten uitdelen aan hongerige mensen. De gids vertelt dat zij per dag 18.000 (!) monden voeden.

De fietstocht is voorbij voor we er erg in hebben. Zonde. Dit kunnen we de hele dag doen. We lopen terug naar het centraal station waar we de metro pakken. Voor het eerst voelen we ons niet veilig. Verdwaasde junkies roken heroïne, de giftige geur walmt ons tegemoet. Een groep dakloze straatjongeren ziet ons van ver aankomen en we zien hoe ze elkaar uitdagen iets te doen. Een van hen stapt met zijn armen zwaaiend op Kiki af, komt net even iets te dicht in haar personal space. We lopen stoïcijns door en er gebeurt verder niets. Maar toch. Niet fijn.

In het hotel blijkt een nachtje verlengen niet mogelijk. De volgende dag zullen we moeten verhuizen. We vinden een ander hotel vlakbij het station, in een veel levendigere buurt. ‘s Avonds verandert de hele buurt in een rumoerige avondmarkt. Koeien banen zich kalm een weg door een zee van tuk-tuks, brommers, auto’s, fietsers en winkelend publiek. We kopen kokosmakronen voor in de trein. Wat een chaos. En wat een schoonheid. Wat moeten we wennen aan India.

Een rustige zijstraat.

Nothing to see here people.

Pop-up tattoo shop.