Samen de wereld rond

Als we midden in de nacht aankomen in Lima staat er in de aankomsthal een taxichauffeur op ons te wachten. Mirabel, de eigenaresse van het gasthuis waar we verblijven, heeft hem gestuurd. Onze vlucht heeft zo’n twee uur vertraging opgelopen, dus hoelang zou de arme man hier al staan? Buiten het vliegveld klapt de warme, vochtige lucht ons om de oren. Het ruikt sterk naar zilt, haast metaalachtig. De rit naar het gasthuis is een vlekkerige herinnering. Lege straten, een brede weg langs de kust, leegstromende nachtclubs, dan een woonwijk in.

In het gasthuis brandt een klein lichtje. Mirabel is wakker, ze heet ons fluisterend welkom en geeft ons een korte rondleiding. Ook zij wil naar bed. De rest komt morgen wel. We kleden ons uit en duiken in bed. Als een blok vallen we in slaap.

De volgende dag worden we rond negen uur wakker. In de keuken wacht een uitgebreid ontbijt op ons. Roerei, krokante broodjes, fruit, yoghurt, sterke koffie, we vallen aan en laten het ons goed smaken. Omdat we nog wat brak zijn doen we het rustig aan vandaag. We werken het dagboek bij en stippelen mogelijke routes uit door Peru. Rond lunchtijd gaan we voor het eerst naar buiten.

Kozijnen en balkons in koloniale stijl.

Het gasthuis van Mirabel en haar moeder ligt in de buitenwijk Barranco. De wijk staat bekend als artistiek en bohemien. Hier geen torenhoge wolkenkrabbers zoals in de veel populairdere wijk Miraflores, maar kleine huizen en veel koloniale gebouwen. Het is zaterdag, dus de vele cafés en cevicherias zitten bomvol. Op het buurtplein wrijven we een keer in onze ogen. Is het echt? Er staan tientallen kraampjes opgesteld waar eten wordt verkocht. Yes! We kopen een broodje langzaam gegaard speenvarken en Mathieu bestelt een Pisco Sour, de nationale cocktail van Peru. Hakt er meteen in.

Dit broodje.

Die middag en avond slenteren we door de buurt. We bezoeken een markt waar lokale designers en vintage collectors hun waar slijten. Op het plein zien we een dansgroep in klederdracht een explosief energieke dans opvoeren. Vanaf de brug puente de los suspiros zien we verschillende muurschilderingen. We dalen af en volgen het pad naar een uitkijkpunt over zee. Een propper op leeftijd die voor een restaurant staat smeekt met zijn handen in elkaar gevouwen, Please! kom bij mij eten. Zijn lach en zelfspot zijn onweerstaanbaar, toch lopen we verder.

Gave muurschildering in Barranco.

Een dag later pakken we de bus naar de moderne wijk Miraflores, waar de meeste hotels van de stad staan. Als we uitstappen vragen we ons meteen af wat we hier doen. Veel grote gebouwen, ketenrestaurants en -winkels, weinig charme of authenticiteit. We komen hier voor het Kennedy Park waar we straal voorbijlopen. Niet erg, want zo komen we per ongeluk uit bij Huaca Huallamarca, een verzameling tempels en piramides, omringd door hoge gebouwen. De ruïnes zijn pas een paar jaar geleden ontdekt. De oudste inwoners van de buurt speelden hier vroeger, toen de bouwwerken nog bedekt lagen onder een dikke laag zand.

Tot voor kort waren de ruïnes bedolven onder zand.

Stenen werden verticaal opgestapeld zodat muren tegen aardbevingen bestand waren.

Replica van een grafurn.

Op de terugweg stoppen we wel in het Kennedy park. In het Park zouden honderden katten moeten leven, wij zien er maar eentje, die wegvlucht voor een jongen die het arme beest koste wat het kost wil voeren. Het park is verder niet heel bijzonder, eigenlijk is het een hele grote middenberm. We pakken de bus terug naar Barranco, waar we met tientallen kinderen genieten van een acrobaat die een show geeft op het centrale plein. De kids gieren het uit van het lachen.

Pilsie in een van de oudste bars van Barranco.

Als enige wist deze jongen door de hoelahoep te springen.

In de bus probeert een zakkenroller de volgende ochtend tot twee keer toe de portemonnee van Mathieu te ontfutselen. De beste man is gekleed alsof hij naar een belangrijke afspraak gaat. Pantalon, overhemd, dure schoenen. Voordat Mathieu er iets van zeggen of kan ingrijpen glipt de man de bus uit. We blijven vol ongeloof achter als de deuren weer dichtgaan.

In het oude centrum van Lima lopen we via het plaza naar het San Francisco klooster. Het klooster werd gebouwd in Spaans-Moorse stijl en is wereldwijd beroemd om haar grote bibliotheek vol oude geschriften. Maar veruit de meeste bezoekers komen hier om te griezelen. Tot 1808 werden de catacomben onder het klooster gebruikt als begraafplaats. Bij opgravingen in 1943 werden de resten gevonden van meer dan 25.000 overledenen. De botten en schedels werden verzameld, geordend en in sierlijke patronen opgestapeld. Een wat luguber gezicht. Men gelooft dat de catacomben onderdeel zijn van een veel groter tunnelstelsel, dat belangrijke oude gebouwen met elkaar verbindt.

De fontein op het centrale plaza.

De ingang van het klooster.

Vooral schedels en lange botten zijn nog compleet.

Vroeger stonk het in de kerk naar de rottende lijken.

Creatief met menselijke resten.

Een van die gebouwen is het tribunaal van de Inquisitie, tegenwoordig een museum. Volgens het internet worden de marteltechnieken van de inquisitie er nogal knullig met poppen uitgebeeld, maar helaas, het museum is gesloten wegens een grote verbouwing. Misschien verdwijnen de poppen in een donkere kelder, net als de skeletten in de catacomben. Ook het Museo del Banco Central is gesloten. Dan maar lunchen. In een piquanteria eten we een traditionele lunch. Causa, ceviche, tuco tuco met gebakken vis, aardappelen met ui en vlees, heerlijk en spotgoedkoop. Dit soort cantinas hebben we het liefst.

Terug in Barranco zijn we net op tijd voor de free walking tour. De jonge gids Roger vindt het te gek dat we in Barranco overnachten, hij vertelt ons hoe het  ooit een vissersdorp was waar inwoners van Lima kwamen om af te koelen en vis te kopen. Ooit verbond een tramlijn Lima met Barranco, het laatste tramstel staat voor het museum van elektriciteit opgesteld. Ook weet Roger veel over de muurschilderingen in de buurt. Elliot Tupac is de bekendste street-artist van Peru. Hij ontwikkelde een eigen typografische stijl op posters voor cumbiafeesten die hij nu door vertaalt naar grote muurschilderingen. Pensar con el corazón leest zijn boodschap op een muur, oftewel Denk met je hart.

De muurschildering van Elliot Tupac. Zijn posters zijn veel bonter.

Zwarte gieren trekken massaal naar de stad.

Een deel van de skyline van Lima.

De volgende dag vertrekken we. Mirabel bestelt een taxi die ons naar de busterminal zal brengen. Terwijl we wachten, spelen we nog even met haar hond Rumy, een Peruviaanse naakthond. Het beest is pikzwart en heeft alleen wat haar op zijn kop. Zijn huid is pikzwart en stug als schuurpapier. Toch is het een prachtig dier. We bedanken Mirabel voor al haar hulp en nemen afscheid. We zijn nu al benieuwd naar de rest van Peru.

Rumy de Peruviaanse naakthond!