Vlak voor
Tehuantepec stoppen we voor lunch. In een klein restaurant langs de weg eten we
misschien wel de beste taco’s van de hele reis. In een enorme pan is een groot
stuk varkensvlees mals gestoofd. Dat op een tortilla met wat vloeibare
guacamole, ingemaakte ui en citroensap – hemel. Weer opgeladen lopen we meteen een
rondje over de lokale markt. De marktlui zijn wat gesloten, maar zodra je ze in
het Spaans begroet, worden ze wakker. Die middag doen we niks. We genieten van
het zwembad in de enorme tuin van het hotel. Een bruid wordt er op de foto
gezet, maar waar is haar toekomstige echtgenoot?
 |
| Hemel op een bord. |
 |
| Afkoelen geblazen. |
Een dag later rijden
we verder. Het plan is om met een speedboot de Sumidero kloof in te varen, maar
helaas, we zijn te laat en kunnen niet meer mee met de laatste rondvaart. Niet
erg, want in Chiapa de Corzo, de stad waar de boten vertrekken, vindt het
grootste feest van het jaar plaats, het Fiesta Grande de Enero. Een week lang
worden er heiligen geƫerd, historische gebeurtenissen herdacht en vooral
feestgevierd. Vrouwen trekken hun mooiste jurken aan en mannen verkleden zich
als vrouwen Ć³f Parachicos en trekken
dansend en drinkend door de straat. De jurken en kostuums zijn met de hand
gemaakt, iedereen geeft zijn eigen draai aan het uniform. Regel is dat elke
Parachico zijn eigen masker uit hout snijdt. Is een Parachico vrijgezel, dan
laat hij dit zien door de linten van zijn kostuum los te laten wapperen.
 |
| Even op adem komen zonder masker voor. |
 |
| Drie Parachicos. |
 |
| Vrouwen in hun mooiste jurken. |
 |
| Processie door de straten. |
 |
| Geen feest compleet zonder zelfgemaakt vuurwerk. |
We lunchen op het
marktplein dat is omgetoverd tot feesttent en kermis en rijden verder. Bij een
tolplaats net buiten de stad staat een klein leger aan politieagenten opgesteld,
helmen op, een schild in de ene hand en een gummiknuppel in de andere. Zou het
feest zo uit de hand lopen dat dit nodig is?
We klimmen weer de
bergen in, op naar San Cristobal de las Casas. Vlak voor de stad wordt
duidelijk waarom de politie zich aan het verzamelen was. Tientallen mannen
hebben de toegangsweg afgesloten en eisen geld van iedereen die de stad in wil.
De sfeer is grimmig. Er wordt gedronken en sommige mannen zijn gewapend. Wij
zijn flink de sjaak, we hebben geen kleingeld, dus moeten we zo’n 20 euro
betalen, aan wisselgeld doen de mannen niet. Later blijkt dat het Indigenas zijn, ofwel inheemse Mexicanen
die steevast gediscrimineerd worden. De regering heeft hen geld beloofd, maar
is hun belofte niet nagekomen. Daarom nemen de mannen het heft in eigen hand.
In San Cristobal is
het business as usual. We bezoeken de centrale markt, waar dezelfde Indigenas (vooral vrouwen) de groenten
en fruit die ze in de bergen kweken verkopen. Een feest voor de zintuigen. De
koopwaar ligt fraai opgestapeld, zelfs de kramen waar vleeswaren worden
verkocht zien er netjes en schoon uit, dat hebben we wel eens anders gezien. De
vrouwen dragen veelal klederdracht, elk dorp heeft zijn eigen dresscode. Bij de
nabijgelegen Santo Domingo kerk worden handgemaakte souvenirs gekocht. Nog
steeds maken de Tzotzil Maya indianen
hun eigen wol, waarmee ze kleding, tassen en wandkleden maken. Wij vallen als
een blok voor de wandkleden die een vrouw verkoopt.
 |
| Prachtig fruit, opgestapeld op bloempotten. |
 |
| Een jong meisje met rok van schaapsvacht. |
 |
| Drie dames uit een ander dorp. |
 |
| Kop en worsten. |
 |
| Voor het eerst hebben we een groot souvenir gekocht. |
 |
| Het uitzicht over de stad vanaf de kerk San Cristobal |
 |
| Chiapas is de streek waar het Zapatistisch Bevrijdingsleger is geboren. |
We zijn al een goed
uur onderweg de volgende dag, als we weer tegen een roadblock aan rijden. Een
groep mannen heeft twee bomen gekapt die de weg versperren. Niemand mag erdoor.
Zelfs niet tegen betaling. Een taxichauffeur legt uit hoe we het beste naar
Palenque kunnen rijden. Terug naar de snelweg en omrijden via Comitan. Dat is
balen. Het betekent vier uur extra rijden. Op een rit van vijf uur. Henk en
Mathieu rijden om beurten.
Ondanks de onnodige
vertraging is de rit schitterend. We rijden door kleine dorpen waar we anders
nooit zouden komen. Om ons heen verandert het landschap continu. We gaan van
groene bergen, naar glooiende heuvels, naar tropisch regenwoud. Vlak voor
Palenque bezoeken we nog net voor zonsondergang de spectaculaire Agua Azul
watervallen. De souvenirverkopers zijn hun koopwaar al aan het inpakken. De
sprookjesachtige watervallen maken veel goed.
 |
| Kleine wegen, verrassende natuur. |
 |
| In de zon gedroogde bonen of maĆÆs wordt in zakken gedaan. |
 |
| Langzaam wordt het landschap tropischer. |
 |
| Een klein deel van de Agua Azul watervallen. |
 |
| Nightriders. |
In het donker komen
we aan in Palenque. Gelukkig vinden we makkelijk het hotel, er is zelfs een
parkeerplaats voor de deur. Aan de overkant van de straat ploffen we neer voor
een maaltijd. Gigantische porties kip met rijst en bier, veel bier. Wat een
lange dag, thank God we made it.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten