Samen de wereld rond

Noord-Amerika stond voordat we aan onze reis begonnen niet op de wishlist. We dachten dat het veel te duur zou zijn om het land te bezoeken. Maar omdat we een uitvlucht nodig hebben om een visum te krijgen voor Nieuw-Zeeland, en omdat onze vrienden Tim en Maril ons meermaals hebben gevraagd hen op te zoeken in Portland, besluiten we toch een ticket naar The States te boeken. De tickets zijn goedkoper dan bijvoorbeeld naar Lima of Buenos Aires en Kerst doorbrengen in Portland klinkt ons als muziek in de oren.

Fris en fruitig aan het begin van de vlucht.

Vanuit Nieuw-Zeeland vliegen we naar Los Angeles. We komen de dag voor Thanksgiving aan en omdat tickets naar Portland dat weekend extreem duur zijn, vieren we Thanksgiving in LA. Via AirBnB vinden we een gezin dat ons graag zien aanschuiven aan de dinner table.

Hoewel de twaalf uur durende vlucht naar LA vlot verloopt, zijn we kapot als we aankomen op het vliegveld. Met de bus rijden we South Central LA in, de wijk die in de jaren tachtig en negentig berucht was om gang related violence. De busrit lijkt wel een scène uit een film. Eén vrouw brengt dreigementen uit via de telefoon, de buschauffeuse is aan het flirten met een vliegveldmedewerker en krijgt ruzie met een autobestuurder die probeert voor te kruipen – ‘Oh hell no!’ De autobestuurder veroorzaakt vervolgens een lichte botsing als ze vol gas achteruit rijdt. Vlak voor onze halte rijden we over Crenshaw Boulevard, bekend van vele rapnummers. Classic! Nog onder de invloed van de jetlag vermaken we ons kostelijk.

Het deel van South Central waar we logeren is het goede deel van de gigantische wijk. Wel zijn we de enige blanken op straat. We vinden makkelijk het huis van Henry en Lily Garcia, een echtpaar dat oorspronkelijk uit Guatemala komt, maar al tientallen jaren in Amerika woont. Hun huis is knus en het welkom warm. We voelen ons meteen thuis. Na een uurtje uitrusten gaan we naar buiten, uit eten bij een Mexicaans restaurant. We eten er voortreffelijk voor nog geen vijftien dollar. We gaan vroeg naar bed en slapen dertien uur aan een stuk.

Ons kamertje in het huis van Henry en Lily, met uitklapbed.

Als we wakker worden is het al middag en – het is Thanksgiving! Henry is druk bezig met de tafel, de kalkoen is opgehaald en Lily vraag aan Kiki of ze wilt helpen met de sweet potato mash, met als geheim ingrediënt: marshmallows!

Aan het eind van de middag komen de kinderen, partners en kleinkinderen van Henry en Lily binnen. We worden voorgesteld en praten met iedereen. Henry’s schoonzoon Francisco legt uit waarom hij het haar van zijn tweejarige zoon sinds zijn geboorte niet heeft laten knippen. In de familie gelooft men dat het ijzer van de schaar schade aanricht aan het zicht van een jong kind. Dankzij zijn wilde bos haar lijkt de jongen op een kleine Einstein.

In de keuken is een lopend buffet gemaakt met kalkoen, stuffing, een groot stuk ham, cranberrysaus, aardappel- en zoete aardappelpuree en getoast brood met boter en knoflook. We scheppen een voor een op en gaan aan tafel. Henry gaat voor in gebed en Lily spreekt haar dankbetuigingen uit voor haar gezin. Dan is het aanvallen. We zitten lang aan tafel en praten over van alles. Over werk en niet werken, wonen en opgroeien in Los Angeles en hoe we toch onze reis bekostigen – vooral Henry’s jongste zoon Brian is daar in geïnteresseerd.

Hij sloot later aan met zijn Russische vriendin Maria en nam pecan en pumpkin pie mee uit het restaurant waar hij vanavond met Maria werkte in de bediening. De pecan pie met vanille ijs smaakt fantastisch, Amerikaanser dan dit word het niet!

Thanksgiving on a plate.

Niemand minder dan Batman bewaakte de appelcider.

Het was een bijzondere ervaring om op de belangrijkste Amerikaanse feestdag bij het gezin Garcia aan te mogen schuiven. We bedanken Henry en Lily dan ook uitgebreid en balen dat we morgenochtend voor zonsopgang hun huis uit moeten sluipen. Vanuit de bus zien we de zon opkomen boven LA, de stad komt langzaam tot leven. We zwaaien LA gedag, Portland here we come!

Bye bye LA!