We slapen het grootste deel van de vlucht van Kuala Lumpur naar het vliegveld The Gold Coast in Australië, waar het vliegtuig bijgetankt wordt. Technisch gezien hebben we dus Australië bezocht, maar het stelt niet veel voor. We hebben niet eens genoeg tijd om ons ontbijt op te eten. Met onze handen vol boterhammen boarden we opnieuw het vliegtuig.
Als we in Auckland landen, worden we toch een tikkeltje zenuwachtig – sommige backpackers zijn naar huis gestuurd omdat hun paspoort te verfomfaaid was. In de rij bij de immigratiedienst stemmen we onze verhalen nog eens af; we komen hier voor vakantie, drie maanden, dan door naar LA. Geen probleem: Welcome to New Zealand. Dan de volgende horde, de douane. Je mag geen eten, zaden of zelfs aarde het land in meenemen. Voor de zekerheid laten we onze wandelschoenen inspecteren, of er niets aan onze zolen kleeft. Niks aan de hand, we mogen verder. Yes!
Buiten schrikken we van de temperatuur. Het is hier technisch gezien nog winter. Brrr. Zo’n 15 graden koeler dan Langkawi. Ook schrikken we van de prijs van een kamer in een backpackerhostel; € 45 per nacht. In Azië was ons hele dagbudget € 50. Goed. Het is niet anders. Een paar deuren verderop eten we voordelig; dikke burrito's, heerlijk.
De volgende dag gaat de wekker om negen uur, maar dat gaat hem niet worden. We slapen uit en slenteren de stad in. Gek vertrouwd voelt het hier. Auckland doet ons denken aan San Francisco, maar dan kleiner. We brunchen laat en uitgebreid bij de koffiezaak Remedy. We zitten aan het raam en doen mensen kijken.
In The Art Gallery bezoeken we de gratis tentoonstellingen. Het museum is ruim opgezet en de collectie is eclectisch. Een beetje als Het Boijmans in Rotterdam. Het museum grenst aan een park op een heuvel, waar we een rondje doen, daarna door naar de hippe straat Ponsonby. We zijn er te laat, het is vijf uur en alle boetiekwinkels zijn gesloten.
Een dag later maken we met de pont we de oversteek naar het kleine eiland Waiheke, zo’n drie kwartier varen vanaf Auckland. Als we aanmeren staat Marilyn op ons te wachten. Zij runt samen met haar man Keith een vijfsterren bed & breakfast, met vier luxe kamers en de komende vier weken helpen wij hen, in ruil voor onderdak en eten.
Het ontvangst is warm. Marilyn blijkt erg vriendelijk en terwijl ze ons naar het B&B rijdt, vertelt ze wat er zoal te doen is in de dorpen Oneroa en Blackpool. Marilyn zet ons af bij het kleine studio appartement dat ze huurt van een buurman om haar personeel te huisvesten. Het huisje is helemaal ons ding. Verstopt tussen bomen, met twee balkons, een hoog plafond, een fijn bed, snel wifi en – misschien wel het allerfijnste – een complete keuken, met gevulde koelkast.
De eerste week stelt het werk dat we doen niet veel voor. We wieden onkruid, laten de hond uit en drinken vooral lang koffie met Marilyn tussendoor. Het echte werk begint pas als er voor het eerst gasten komen. Dat weekend komt Keith naar huis van de luchtmachtbasis waar hij doordeweeks woont en werkt.
Keith werkt al zijn hele leven bij de luchtmacht en dat baart ons zorgen. Ja maar wat als het een soort drill instructor is? Moeten we telkens tien push-ups doen als we de mist in gaan… In werkelijkheid is Keith een prima kerel. De militaire discipline is merkbaar, maar in de omgang is Keith relaxt en geduldig, hij maakt continu flauwe grappen, soms tot ergernis van Marilyn.
In de weken die volgen doen we allerlei soorten klusjes. Kiki helpt met het uitserveren van het ontbijt als er gasten zijn, doet strijkwerk en maakt de beslapen kamers schoon. Mathieu werkt meer buiten. Hij vervangt opgedroogde kitnaden, wast de pekel van het huis en begint met het oliën van al het houtwerk aan de buitenkant van het gebouw – veruit de grootste klus op de lijst, die we net niet afkrijgen voor ons vertrek.
We werken zo’n vier tot vijf uur per dag, behalve op maandag, dan zijn we vrij. In onze vrije tijd verkennen we het eiland. Op mooie dagen maken we lange wandelingen. We bezoeken een wijngaard en Mathieu gaat twee keer vissen met Keith. Elke dag koken we uitgebreid. Wat hebben we dat gemist, gewoon zelf koken wat je wilt. Voor de rest luieren we vooral.
De tijd vliegt op het eiland en voordat we het weten moeten we verder. Gemengde gevoelens. Natuurlijk willen we meer van Nieuw-Zeeland zien, maar jongens, wat voelen we ons hier thuis.
Terug in Auckland genieten we nog een paar dagen van de grote stad, voordat we verder reizen. We gaan uit eten en naar de bioscoop, struinen de ontelbare tweedehandswinkels van K-Road af en Kiki laat zich voor de tweede keer tijdens onze reis tatoeëren.
Man, we zouden hier best kunnen wonen.
Als we in Auckland landen, worden we toch een tikkeltje zenuwachtig – sommige backpackers zijn naar huis gestuurd omdat hun paspoort te verfomfaaid was. In de rij bij de immigratiedienst stemmen we onze verhalen nog eens af; we komen hier voor vakantie, drie maanden, dan door naar LA. Geen probleem: Welcome to New Zealand. Dan de volgende horde, de douane. Je mag geen eten, zaden of zelfs aarde het land in meenemen. Voor de zekerheid laten we onze wandelschoenen inspecteren, of er niets aan onze zolen kleeft. Niks aan de hand, we mogen verder. Yes!
 |
| De bescheiden skyline van Auckland van Ponsonby Road. |
Buiten schrikken we van de temperatuur. Het is hier technisch gezien nog winter. Brrr. Zo’n 15 graden koeler dan Langkawi. Ook schrikken we van de prijs van een kamer in een backpackerhostel; € 45 per nacht. In Azië was ons hele dagbudget € 50. Goed. Het is niet anders. Een paar deuren verderop eten we voordelig; dikke burrito's, heerlijk.
De volgende dag gaat de wekker om negen uur, maar dat gaat hem niet worden. We slapen uit en slenteren de stad in. Gek vertrouwd voelt het hier. Auckland doet ons denken aan San Francisco, maar dan kleiner. We brunchen laat en uitgebreid bij de koffiezaak Remedy. We zitten aan het raam en doen mensen kijken.
 |
| Rustig aan wakker worden. |
 |
| Een van onze favoriete werken in The Art Gallery, Mother and Child van Harold Gilman. |
 |
| Klassiek en modern werk onder één dak. |
 |
| Doe lekker connaisseur. |
In The Art Gallery bezoeken we de gratis tentoonstellingen. Het museum is ruim opgezet en de collectie is eclectisch. Een beetje als Het Boijmans in Rotterdam. Het museum grenst aan een park op een heuvel, waar we een rondje doen, daarna door naar de hippe straat Ponsonby. We zijn er te laat, het is vijf uur en alle boetiekwinkels zijn gesloten.
Een dag later maken we met de pont we de oversteek naar het kleine eiland Waiheke, zo’n drie kwartier varen vanaf Auckland. Als we aanmeren staat Marilyn op ons te wachten. Zij runt samen met haar man Keith een vijfsterren bed & breakfast, met vier luxe kamers en de komende vier weken helpen wij hen, in ruil voor onderdak en eten.
Het ontvangst is warm. Marilyn blijkt erg vriendelijk en terwijl ze ons naar het B&B rijdt, vertelt ze wat er zoal te doen is in de dorpen Oneroa en Blackpool. Marilyn zet ons af bij het kleine studio appartement dat ze huurt van een buurman om haar personeel te huisvesten. Het huisje is helemaal ons ding. Verstopt tussen bomen, met twee balkons, een hoog plafond, een fijn bed, snel wifi en – misschien wel het allerfijnste – een complete keuken, met gevulde koelkast.
 |
| Ons droomhuisje. |
 |
| Boxspring bed en bloemen uit eigen tuin. |
 |
| Een kleine keuken, maar compleet. |
 |
| Lunch in de felle Nieuw-Zeelandse zon. |
De eerste week stelt het werk dat we doen niet veel voor. We wieden onkruid, laten de hond uit en drinken vooral lang koffie met Marilyn tussendoor. Het echte werk begint pas als er voor het eerst gasten komen. Dat weekend komt Keith naar huis van de luchtmachtbasis waar hij doordeweeks woont en werkt.
Keith werkt al zijn hele leven bij de luchtmacht en dat baart ons zorgen. Ja maar wat als het een soort drill instructor is? Moeten we telkens tien push-ups doen als we de mist in gaan… In werkelijkheid is Keith een prima kerel. De militaire discipline is merkbaar, maar in de omgang is Keith relaxt en geduldig, hij maakt continu flauwe grappen, soms tot ergernis van Marilyn.
In de weken die volgen doen we allerlei soorten klusjes. Kiki helpt met het uitserveren van het ontbijt als er gasten zijn, doet strijkwerk en maakt de beslapen kamers schoon. Mathieu werkt meer buiten. Hij vervangt opgedroogde kitnaden, wast de pekel van het huis en begint met het oliën van al het houtwerk aan de buitenkant van het gebouw – veruit de grootste klus op de lijst, die we net niet afkrijgen voor ons vertrek.
 |
| Gaat goed, niks aan de hand. |
 |
| In typisch Nieuw-Zeelandse klederdracht het huis verven. |
 |
| Natuurlijk strijken we de lakens, niet voor niks vijfsterren. |
 |
| De huishond Holly, not enjoying haar wasbeurt. |
We werken zo’n vier tot vijf uur per dag, behalve op maandag, dan zijn we vrij. In onze vrije tijd verkennen we het eiland. Op mooie dagen maken we lange wandelingen. We bezoeken een wijngaard en Mathieu gaat twee keer vissen met Keith. Elke dag koken we uitgebreid. Wat hebben we dat gemist, gewoon zelf koken wat je wilt. Voor de rest luieren we vooral.
 |
| Beginnersgeluk, een snapper van een halve meter. |
 |
| Keith laat zien hoe je zo'n visje fileert. |
 |
| Een van de vele bijzondere bloemen op het eiland. |
 |
| The latest in minipaard fashion. |
 |
| Deze twee onschuldige glaasjes kwamen hard binnen. |
 |
| Uitzicht over een wijngaard en een van de vele kleine baaien. |
 |
| Een van drie grote, een soort gevlochten bomen. |
 |
| Het lange strand van Onetangi. |
 |
| Dunne boompjes reiken naar de hemel. |
 |
| Overal bomen en planten die we nooit eerder hebben gezien. |
 |
| Een typisch Nieuw-Zeelandse vogel, de Tui. |
 |
| En een dikke Nieuw-Zeelandse duif. |
 |
| Prachtige vergezichten vanaf de kliffen op het westen van het eiland. |
 |
| Afgelegen baai met één afgemeerde katamaran. Not bad. |
 |
| Als de kat van huis is, zitten wij in de baas z'n jacuzzi. |
De tijd vliegt op het eiland en voordat we het weten moeten we verder. Gemengde gevoelens. Natuurlijk willen we meer van Nieuw-Zeeland zien, maar jongens, wat voelen we ons hier thuis.
 |
| Raar om te vertrekken. |
 |
| Mwuuuh |
Terug in Auckland genieten we nog een paar dagen van de grote stad, voordat we verder reizen. We gaan uit eten en naar de bioscoop, struinen de ontelbare tweedehandswinkels van K-Road af en Kiki laat zich voor de tweede keer tijdens onze reis tatoeëren.
Man, we zouden hier best kunnen wonen.
 |
| Geen verkeerd uitzicht. |
 |
| Mathieu's wandelschoenen schreeuwden al een poos om een opknapbeurt. |
 |
| Afvalscheiding is nogal een ding in Nieuw-Zeeland. |
 |
| Cheeseburgers en epic fries bij Best Burger. Oh my... |
 |
| Kleinste filmzaal ever. |
 |
| Kiki op de pijnbank. |
Mooie eerste impressie van dit land. Hopelijk komt er snel nog een vervolg. We zijn nieuwsgierig en begrijpen dat het een land is waar je zou willen wonen (als het niet teveel beeft)!
BeantwoordenVerwijderenGroeten, Pa en Ma